Karanlığı Kucakla
Karanlığını kucakla,
Acılarını, yargılarını, özlemini duyduklarını..
kahrını, öfkelerini, yalnızlıklarını..
hırçınlıklarını, arzularını, anlamayışlarını..
Usulca akan gözyaşlarının eşliğinde,
kalbine tutun, ruhun karanlık gecelerinde..
Kollarınla sar, en dehşetli, en derin yaralarını,
İçinden çıkan sitemlerini, içerlemelerini, hayal kırıklıklarını..
Yüreğini kendine aç, kucakla ağrılarını..
Yüzünü çevirdiğin, hoşlanmadığın, kendinden uzağa ittiğin ne varsa çağır yanına, yamacına..
Sevgi dolu sıcacık bir anne duruşuyla, aç kalbinin kollarını..
En aciz hallerini, yüreğinin en sıcak köşelerinde, şefkatle tut, öp ağrılarını..
Tut ki, tutulduğu yerde güveni içselleştirsin, tohumları sevinçten çatırdasın,
serpilsin zarafetin gövdesi.. Ulaşsın dalları günün ışığına.. Varlığını kutlasın..
Düşmeden kalkmanın olmadığını,
Acıdan geçmeden pişilmediğini,
Hata yapmadan öğrenilmediğini,
Çukurdan çırpınarak çıkılmadığını,
Her şeyin bir vakti olduğunu,
Gerçek başarının sevgiyi yaşamak olduğunu,
Esasın, yol- dan aldığın keyifte olduğunu,
Karanlığın dost olduğunu,
hatırlat çiğ kalmış, büyümemiş parçalarına..
Çarenin çaresizliği kucaklamak olduğunu da hatırlat..
İçinin büyük, senin küçük,
Yaşamın büyük, senin küçük olduğunu,
hatırlat,
Zamanın içinde zamansız olduğunu hatırlat,
Şeklin içinde şekilsiz olduğunu hatırlat..
Kalbin hasretine kavuşması, yanıp kavrulmaktan geçiyor..
Öz’e ait olmayan dökülünce ince bir tül gibi üzerinden, razı oluyor insan kendilik halinden..
Sessizlik şarkısını okuyor..
Savaşmadan varılan uzuunn ince bir yol bu,
çabasızca bırakıp, teslim olduğun..
Arzuları durulmuş bir göl gibi
Geç rıza kapısından..
Rüzgarda süzülerek dağılan küller gibi..
benliğini salıver gitsin..
Kalbin yakıtı acı, bırak acı sana teslim olmayı öğretsin..
Öyle zavallı bir teslimiyetle de değil!
Aşkıyla kalbin gücü, nefsine boyun eğdirsin..
Işığınla, karanlığı kucakla,
Hakikat tahtına otursun,
Açılsın rahmetin kapısı..
Dağılsın huzurun büyüsü..
Duyulsun kalbin şarkısı,
Dört bir yana ilham olsun, söylensin..
(Aralık 2021)