Şefkat

Şefkatin ne olduğunu bilmeden önce 

Bir şeyleri kaybetmelisin,

Sulandırılmış bir çorbadaki tuz gibi

Geleceğin bir anda eriyip gittiğini hissetmelisin.

Ellerinde tuttuğun,

Hesapladığın ve dikkatle koruduğun

Her şey bir anda gitmeli ki sen

Şefkatli yerler arasındaki coğrafyanın

Nasıl da ıssız olabileceğini bilesin.

Bu otobüsün hiç durmayacağını düşünerek, nasıl da yol alırsın

Tavuk ve mısır yiyen yolcular

Sonsuza kadar camdan dışarı bakacakmış gibi. Şefkatin narin ağırlığını öğrenmeden önce

Beyaz panço giymiş bir yerlinin

Yolun kıyısında ölmeye yattığı yere yolculuk etmelisin. Görmelisin onun yerinde senin de olabileceğini,

Onun da bütün gece planlar yaparak seyahat ettiğini Ve onu hayatta tutan basit nefesi.

İçindeki en derin şey olarak bilmeden şefkati,

Kederin de diğer en derin şey olduğunu bilmelisin.

Kederle uyanmalısın.

Keder konuşmalısın ta ki sesin

Tüm kederlerin ipinin ucunu yakalayana

Ve sen dokumanın boyutunu idrak edene kadar.

İşte o zaman tek anlamlı gelen şefkat olacak, Ayakkabılarının bağcıklarını yalnız şefkat bağlayacak, Ve ekmeğin için seni güne gönderecek,

Yalnızca şefkat başını kaldırıp

Dünya kalabalığından “Arayıp durduğun benim” Diyecek sana

Ve sonra seninle her yere gelecek

Bir gölge ya da bir dost gibi.

 

Naomi Shihab Nye 

Çeviri: Filiz Telek